“Om heel eerlijk te zijn, heb ik geen goed nieuws.”
Als een arts zo’n gesprek zo begint, weet je dat het menens is. En dat was het ook.
“Er is geen medicijn, geen genezing. Als je hier in Nederland blijft, loop je het risico dat de zomers je fataal worden. Je lichaam kan deze warmte niet meer aan. Als je niet drie tot vier maanden per jaar in het ziekenhuis wilt liggen, moet je het hogerop zoeken. De kou in. Verhuis naar Canada of Scandinavië.”
Ik dacht eerst nog dat het een grapje was. Maar dat bleek toch echt niet zo te wezen.
Dat moment is inmiddels tien jaar geleden en sindsdien weten we: ooit moeten we verhuizen.
Alleen wanneer? We dachten er al over na, maar het leven liep anders.
Ik werd zwanger, maar verloren de baby na 16 weken. Even later gebeurde het opnieuw. Het idee om te emigreren schoof naar de achtergrond. Tot Cato kwam, onze dappere dochter, na een zware bevalling van drie dagen. Met 8 cm ontsluiting draaide ze zich nog om en werd een sterrenkijker. Nog geen uur oud kregen we te horen dat ze mogelijk een ernstige hartafwijking had. Onze roze wolk was dus ver te zoeken. Wat volgde waren talloze ziekenhuisbezoeken, onderzoeken, en hele grote zorgen. Maar Cato vocht. En bleef vechten. Ze verbaasde de artsen keer op keer. We hebben vaak in hun ogen gezien dat ze het ook niet meer wisten. Het was complex, zeldzaam. Maar ze bleef.
Toen ik weer zwanger werd, zei Cato vol trots:
"Als de baby op de tv naar me zwaait, mag ik dan zeggen dat ik grote zus word, hè mam?"
Maar de baby had geen hartslag meer. Weer afscheid. En niet alleen voor ons, ook voor Cato was dit een verlies.
‘Pff, ff ademen want zelfs het schrijven van dit alles doet verdriet, en schrijf ik met de tranen in mijn ogen. Maar leert je ook hoe dicht leven en dood bij elkaar ligt en leert genieten van de kleine en grote momenten samen. Het is zo mooi en zo bijzonder en we weten nu dat het eigenlijk helemaal niet zo vanzelf sprekend is.’
Zes jaar geleden kwam daar dan toch haar zusje: Aike. Een meisje met een eigen verhaal. Ze sliep veel, huilde veel, heel rustig en kat uit de boom kijkt en tussendoor ook echt heel vrolijk. Maar na wat we met Cato hadden meegemaakt, luisterde ik niet meer naar het “alle baby’s huilen nu eenmaal”-verhaal. Mijn gevoel zei iets anders. En terecht, want ook bij haar bleek er iets aan de hand: heupdysplasie. Weer ziekenhuis, spreidbroekjes en opnieuw zorgen. Ze leek weinig kracht op te bouwen in de spieren. “Ze heeft ook ander half jaar in te halen, gezien de tijd in de spreidbroek.” Dan mag je opnieuw knokken want nu blijkt dat ze hypermobiel is.
Inmiddels gaat het goed met de meiden. We hebben rust. En dat geeft ruimte om te helen. Om te verwerken.
Tegelijkertijd kwam ook bij Nick, mijn man, het besef. Na een lange periode van "altijd maar doorgaan", raakte hij zijn moeder kwijt, had hij een zwaar auto-ongeluk, en moest hij een werkgever voor de rechter slepen om zijn loon. Hij heeft prachtige dingen gedaan, waaronder gewerkt in China, veel geleerd, maar ook veel gemist. De meiden. Het gezin. Hij wil het anders. Meer samen.
En ik? De zomers worden voor mij steeds zwaarder. Ik moet rust nemen, benen omhoog, koelen. En dat terwijl ik moeder ben, maker, ondernemer. Die energie heb ik zó hard nodig. We willen een leven waarin we kunnen ademen. Letterlijk en figuurlijk.
Ieder mens heeft een uitlaat klep nodig. Ik doe dat met me creativiteit, Nick doet dat met vissen, Cato met sporten en buitenspelen en Aike met knutselen en gezellig met vriendjes en vriendinnetjes spelen.
Maar om wat te veranderen moet je een cirkel doorbreken en dus na jaren twijfelen, onderzoeken en dromen, hebben we besloten:
We gaan emigreren naar Zweden.
Dit wordt ons laatste jaar in Nederland. En dat voelt… dubbel.
Afscheid nemen van het oude
De afgelopen jaren heb ik met liefde en passie gewerkt aan CreaBus. Van gepersonaliseerde cadeaus tot creatieve workshops op scholen – alles draaide om verbinding, creativiteit en plezier. Hoogtepunten? Die waren er volop. Zoals dat moment dat onze kindvriendelijke Halloween-actie zelfs SBS6 haalde, en dat er meer dan 13.000 keer gratis knutsels en spelletjes werden gedownload via Pinterest. Ik ben trots. Trots dat iets kleins, iets wat begon aan de keukentafel, zoveel mensen wist te raken. Maar het is tijd voor iets nieuws.
CreaBus op een kruispunt
Ik ga stoppen met de opdrachten. Geen workshops meer, geen op maat gemaakte decoraties. Niet omdat ik het niet meer leuk vind, Nee, integendeel. Maar omdat het tijd is om mijn creatieve energie op een andere manier in te zetten. In Zweden wil ik CreaBus opnieuw vormgeven. Niet als “bedrijf” in de traditionele zin, maar als een plek waar creativiteit en leesplezier samenkomen.
Ik werk aan prentenboeken en kinderboeken. Schrijf, teken, droom. CreaBus wordt straks een community. Een clubhuis. Een plek waar kinderen (en ouders!), leerkrachten en pedagogisch medewerkers extra’s kunnen vinden bij de boeken, creatieve opdrachten, spelletjes, en tools om (leren) lezen leuk te maken. De missie die CreaBus al had #iedereenkancreatiefzijn gaat uitbreiden, dat lezen leuk is en mag voelen als een avontuur.
Samen onderweg
We zijn inmiddels bezig met opruimen, afscheid nemen, vooruit kijken. De meiden vinden het spannend maar ook leuk. Mijn man en ik voelen allebei dat dit de goede stap is. Rust. Ruimte. Tijd om te bouwen, zonder constant over grenzen te gaan.
En deze blog? Dat is het begin van iets nieuws. Een verhaal dat ik samen met jou wil gaan schrijven. Want ik ben dan wel CreaBus maar ik ben dat niet alleen. Het is van iedereen die gelooft in de kracht van creativiteit, verbeelding en verbinding. Iedereen die denkt in oplossingen, denkt in mogelijkheden en wil leren ontdekken is een kleine CreaBus.
Dit is de start van iets nieuws.
En ik neem jullie graag mee!